Ik kan me voorstellen dat sommigen van jullie geen idee hebben wat een paniekaanval is. Als je weinig last hebt van angst, is dat best lastig inleven. Misschien denk je soms wel: “Suus waar maak je je druk om? Die storm waait echt wel over hoor! Wat doe je jezelf aan? Je kan toch wel die gedachte gewoon even loslaten?”
Mijn zwager kwam met een mooi metafoor en bijbelverhaal waar ik me erg in herkende. Ik heb hem een beetje aangepast naar mijn situatie, maar de strekking is hetzelfde. Als je dit hebt gelezen, kan je je misschien beter verplaatsen in hoe een paniekaanval voor mij voelt. Omdat ik graag het overzicht wil bewaren, heb ik dit verhaal in twee delen opgesplitst.
- Ontdek hoe een paniekaanval voelt. Ik heb dit altijd ervaren als een storm.
- Ontdek waar God is in een paniekaanval. Paniek is niet van God, omdat Hij liefde is. Daarom is het super logisch dat je Hem tijdens jouw paniekaanval nauwelijks ervaart. Ook dit heb ik omschreven in dit verhaal. Lees hier waar God is tijdens de paniekaanval.
Het schip in de storm
Het schip is mijn lichaam. De storm, donkere wolken en golven zijn mijn gevoelens, gedachten en lichamelijke gewaarwordingen.
Ik sta op een schip. Het schip is door de jaren heen een beetje beschadigd hier en daar. Of hier en daar? Het is een kwetsbaar krakkemikkig schip. Tenminste zo zie ik het. Het voelt eigenlijk best kwetsbaar om in zo’n schip te moeten verblijven. Hier en daar zitten wat planken los. Er zitten gaten in de bodem van het schip, waardoor ik niet meer vanzelfsprekend kan varen. Het is best moeilijk om dit schip te vertrouwen. Ik zou eigenlijk liever naar een ander schip gaan die er sterker uitziet.
Ik denk telkens bij mezelf: wat als er zo een storm komt? Dat kan ik echt niet aan! Dan zink ik naar de bodem. Met deze gedachten begint mijn paniekaanval vaak. Krampachtig probeer ik met mijn vingers de gaten te dichten in de bodem. Maar het zijn er zoveel, dat ik ze niet dicht kan houden. Er is telkens nog wel weer een gat waardoor het echt lijkt alsof ik ga zinken.
“Hoe paniekeriger ik word, hoe harder ik begin te werken om het schip minder kwetsbaar te doen lijken. “
Suzanne
Het gevoel van falen
Hierdoor krijg ik ook nog het gevoel dat ik faal en dat ik niets meer kan. Doordat ik zo krampachtig bezig ben met het schip varende te houden, heb ik niet eens meer door heb dat er hele mooie dingen gebeuren om me heen. Ik voel niet meer hoe de zon op mijn gezicht schijnt, of de zachte briesjes die me zachtjes voortduwen, of de mooie vissen in het water. In plaats van die mooie kleine dingen zie ik vooral de donkere wolken in de verte aankomen. Er is storm op komst. Dit zijn de wolken van nare gedachten, vermoeidheid, spannende situaties en neerslachtige gevoelens.
Ik voel meteen de paniekaanval heftiger worden. Hoe paniekeriger ik word, hoe harder ik begin te werken om het schip minder kwetsbaar te doen lijken. Maar eigenlijk maakt dit me nog meer paniekerig, omdat de wolken en de storm nog steeds mijn kant opkomen.
Ik heb er geen invloed op. De wolken zijn nu heel dichtbij. De wind begint nu echt een storm te worden. Golven van rotgevoelens en rotgedachten slaan over het dek van het schip. Zodat ik nog wanhopiger probeer alle golven tegen te houden en de storm weg te laten gaan. Ik heb helemaal het gevoel de controle te verliezen. Dit maakt me nog banger. In gedachten zie ik het schip al naar de bodem zinken en ik heb het gevoel dat ik er niks aan kan doen. Dit maakt de paniekaanval compleet. Namelijk het gevoel totaal geen controle en houvast te hebben.
Dit is het gevoel van totale hopeloosheid en wanhoop. Gelukkig houdt het verhaal hier nog niet op. In mijn volgende blog lees je namelijk verder over waar God is in deze storm.
Wil je nog meer lezen over een wat een paniekaanval is? Lees dan dit artikel.
Één