In mijn vorige blog had ik beloofd om te vertellen welke beloften er voor mij liggen. Waar ik naar uitkijk als het even moeilijk is. En de afgelopen week had ik deze beloftes echt nodig als een soort schild tegen nare gedachten.

Vorige week zei ik al dat ik zo onzeker was. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg. Ik moet echt weer opnieuw leren vertrouwen. Eerst was ik vooral bang dat ik zo weer zou terugvallen zoals in de zomervakantie. Nu voel ik steeds meer dat dit niet meer gaat gebeuren. Maar toch is het echt lopen op het water, geblinddoekt door het leven gaan, lopen in het donker, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Opeens overspoeld worden door golven van oude onverwerkte emoties.

Ik schrok twee weken geleden zo erg doen ik opeens weer overvallen werd door een neerslachtig, angstig en bedompt gevoel. Had ik weer teveel gedaan? Was het mijn eigen schuld dat ik me zo voelde?

Ik voelde de paniek weer als golven over me heen slaan. In mijn eerste blog beschreef ik deze golven in een krakkemikkig schip. Weer het gevoel de grip te verliezen. Weer paniekerig piekeren om van nare gevoelens af te komen. Gelukkig is mijn schip alweer meer versterkt en zijn de gaten gedicht door het geloof in de beloften. Maar toch voel je die golven wel.

Vorige week kwam ik samen met God tot de conclusie dat de bedompte neerslachtige emoties die ik voelde, aandacht nodig hadden. Ik ben op mijn knieën gegaan en heb het letterlijk eruit geschreeuwd en gezongen. Al die nare emoties en vermoeidheid die ik in de loop der jaren had opgebouwd zijn niet in 6 maanden opgelost. Ze zijn zolang weggeduwd, ze mochten er zolang niet zijn, dat ze af en toe even om aandacht roepen.

Emoties verwerken als kijken naar een oude foto waar je afscheid van neemt

Nu probeer ik voor mijn emoties te zorgen als een moeder voor het kind. Ik zie de emoties van vroeger als een foto van iemand waar ik afscheid van neem. Soms valt mijn oog op deze foto, dan pak ik hem op. Ik kijk er even naar, denk aan de momenten die we samen hebben gehad. Ik streel met mijn vinger de foto. Ik haal herinneringen op en huil erover. Dan leg ik hem weer weg. Stukje bij beetje zal mijn hart herstellen. Elke keer dat ik deze foto heb gepakt, heb gehuild, heb weggelegd, is mijn hart weer meer heel geworden.

Woensdag kwamen die emoties tot een soort hoogtepunt. Ik hield het even niet meer. Al die emoties, al dat gepieker over wat ik wel en niet moet of kan doen. Soms ben je er zo ontzettend klaar mee. Ik werd ook zo boos op al die negatieve gedachten die er telkens in mijn hoofd kwamen. Die gedachten die me telkens ontmoedigen en onderuit willen halen. Ik stond op zo’n punt van geef ik even toe aan deze emoties? Mogen ze er zijn? Of ga ik ze weer wegdrukken, omdat ik bang ben voor een nieuwe paniekaanval? Of omdat ik bang ben om de controle te verliezen.

Ik besloot voor het eerste te kiezen. Gelukkig was Rick bij mij. God zij dank, dat ik zo’n trouwe liefdevolle man heb. Ik gaf me even over, huilde en schreeuwde tot ik helemaal leeg was. Wat overbleef was zo’n onheilspellend gevoel. Maar nogmaals liet ik me hier niet door leiden. Ik liet het er zijn en vertrouwde en hoopte op Zijn beloften voor mij.

Zijn belofte: Van huilen naar dansen.

Ondanks dat deze nare bedompte emoties nu weer de kop op steken, toch beheerst het mijn leven niet. Ik doe nog steeds leuke dingen.

Ik heb vorige week bijvoorbeeld anderhalf uur gewerkt in totaal! Ik genoot er echt van.

Al sluimerde als ik alleen thuis was weer die onzekerheid. Ik liep door die emotionele uitbarsting echt weer een deuk op in mijn zelfvertrouwen. Alsof ik tegen mezelf zei: “Zie je wel, het gaat toch verkeerd.” Natuurlijk is deze gedachte niet waar, maar ik word er wel wiebelig van.

Daarom wil ik me meer en meer op Gods bemoedigende gedachten richten. Die niet neerhalen, maar verhogen. De woorden die je geloof op herstel niet afzwakken maar opbouwen en versterken.

Ik kan echt al een boek schrijven over Zijn beloften. Hij heeft mij het afgelopen jaar(en dan niet het kalenderjaar he haha) al zoveel laten zien. Zo zei in november iemand dat ik het boek Esther moest lezen, omdat ik een Esther ga worden. Ik heb de afgelopen maanden heel veel geleerd van dit boek. Bizar hoe de timing van dit boek zo samenviel met de timing van dat ik dit boek las. Ik ga hier nu niet teveel over uitweiden. Ik schrijf nu de korte versie op.

Gods belofte aan mij

“Hij belooft mij dat Hij me zal genezen, leugens zullen aan het licht komen en ik zal vrij zijn. De afgelopen maanden waren maanden waarin alle rotzooi is afgestorven in mijn hart. De komende maanden giet Hij balsem van troost uit over mijn hart. Balsem die de pijn zal verzachten. Mijn hart zal een plek van rust zijn en openbloeien als een lelie. Als een lelie in de woestijn. Ik ga Hem nog beter leren kennen. En hierdoor ook mijn eigen identiteit leren kennen, zodat ik sterk leer staan op de Rots.

Als ik hoop op en vertrouwen heb in Zijn goedheid, zal ik niet meer volledig uitgeput raken of teleurgesteld worden. Ik moet nog even geduld hebben. Maar na de overwinning op de negatieve gedachten en de angst, zal Hij mij een nieuwe richting op sturen. Hij geeft mij een hoopvolle toekomst.

Hij zal me weer het leven geven en mij behoeden voor het struikelen. Hij ziet dat het zwaar is geweest, maar Hij heeft gezegd dat Hij mij naar het land van overvloed zal brengen.

Nu zit ik nog in de periode van rouw, maar straks zal ik overlopen van vreugde. Nu huil ik nog van verdriet, maar toch kan ik nu al dansen in de vreugde van Jezus. Ik mag met Hem dansen en lachen. Ik ben Zijn dochter. Zijn Koninklijke dochter, Zijn geliefde, Zijn bruid. Dat is mijn identiteit en autoriteit. Ik noem Hem mijn Papa.”

Al deze punten heeft God mij laten zien door de bijbel. Want deze belofte is opgebouwd vanuit de Bijbel. Wat een bemoediging hé?

Wil je weten hoe God dit heeft laten zien? Stuur me dan een appje, bel me of maak een afspraak. Ik vind het heerlijk om over Zijn goede plannen met mij te praten.

Dus hoe Zijn beloften mij helpen bij het herstel?

Bij een burn-out ben je de houvast in jezelf verloren. Je lichaam is moeilijk te vertrouwen. Je hebt zo’n deuk gekregen in je zelfvertrouwen dat die onzekerheid bijna de hele tijd je metgezel is. In het herstellen van je burn-out heb je dus houvast nodig, maar vooral ook hoop en bemoediging. Dat is precies wat God mij geven kan.

Hij staat als een enthousiaste Papa langs de kant van de hardloopbaan en geeft tips en bemoedigd mij dat ik de eindstreep ga halen. Hij geeft mij alles wat ik nodig heb. Zo’n Vader en coach wil toch iedereen?

Liefs Suus.