Er is een vriend in mijn leven die ik meer als een vijand zag. Vaak leek het net of hij me telkens in de weg zat. Alsof hij er voortdurend op uit was om me te pesten. Soms gaf deze vriend mij het gevoel dat ik stilstond en niets meer kon. Het leek dan alsof er nooit meer iets zou verbeteren. Op deze momenten voelde ik me dan ook echt niet goed. Het voelde dat deze vriend mij gevangen hield. Opgesloten in mijn gevoelens en omstandigheden. Ik kon echt niet zeggen dat de tijd alle wonden heelt.
Vechten tegen het idee “tijd heelt alle wonden”
Andere momenten ging ik weer vechten met deze vriend. Dan trok ik aan zijn armen om hem tegen te houden. Wanhopig klampte ik me dan vast aan mijn fijne omstandigheden. Het zou altijd zo moeten blijven. De omstandigheden zouden altijd zo goed moeten zijn. Ik wil niet weer naar die nare omstandigheden toe.
Lastpak, de tijd heelt niet al mijn wonden
Soms was mijn vriend vooral een lastpak. Hij hing dan als een zware rugzak op mijn rug. Ik zou dan bijna bezwijken onder zijn gewicht. Te weinig tijd om alles te doen. Een race tegen de klok. Alles zo efficiënt mogelijk doen. Dan voelde ik me opgejaagd. Ik reageerde dit vaak op mijn vriend af, niet wetende dat ik zelf deze vriend op mijn rug had gelegd.
Miscommunicatie met de tijd
Gek hoe ik vaak ik deze vriend als vijand zag. Hoe vaak ik deze vriend wel niet verkeerd had verstaan. Hoe moeilijk ik het vond dat deze vriend mij verder trok. Van situatie naar situatie, van blijdschap naar verdriet, van energie naar uitputting.
Totdat ik begon in te zien dat deze vriend niet een vijand is, maar een vriend. Hij leidt me niet alleen van blijdschap naar verdriet, maar ook van verdriet naar blijdschap. Want God gebruikt deze tijd, zodat ik kan herstellen. De tijd heelt wel al mijn wonden. Maar het is wel belangrijk dit samen met de Vader doen. Ik begin steeds meer te genieten van de aanwezigheid van de vriend. Deze vriend gaat mij helpen genezen.
Maar waarom liet Hij mij dan zowat sterven?
Van vijand naar vriend
Jullie hebben het vast wel door waar ik het over heb. Ik heb het namelijk over de tijd. Een paar jaar geleden had mijn zus een gesprek met een wijze non in Taizé. Zij vertelde haar: “Maak van de tijd je vriend.” Deze woorden zijn mij altijd bijgebleven. ‘Tijd heelt alle wonden’, zegt men. Door mijn burn-out hebben deze woorden een diepere betekenis gekregen.
God gaf mij woensdag een tekst, toen ik de tijd weer eens als mijn vijand zag:
Prediker 3:1-15. Erg bekend, dus ik ga hem niet herhalen. Het inspireerde mij wel om een eigen versie hiervan op papier te zetten. Dit met de burn-out in het achterhoofd natuurlijk.
Tijd is mijn vriend
" Voor alles wat er gebeurt is er een uur,
een tijd voor alles wat er is onder de hemel (vers 1).
Er is een tijd van verdriet en een tijd van vreugde,
een tijd van eindeloze huilbuien en een tijd van eindeloze lachsalvo's.
Er is een tijd van paniek en een tijd van vrede,
een tijd van angst en een tijd van vertrouwen.
Er is een tijd van duisternis en een tijd van licht,
een tijd van depressie en een tijd van hoop.
Er is een tijd van wie ben ik en een tijd van dit ben ik,
een tijd van zoeken en een tijd van vinden.
Er is een tijd van onbegrip en een tijd van begrip,
een tijd van vragen en een tijd van antwoorden.
Er is een tijd van uitputting en een tijd van energie,
een tijd hard werken en een tijd van uitrusten.
Er is een tijd van verliezen en een tijd van ontvangen,
een tijd van af te breken en een tijd op op te bouwen (vers 3b).
Er is een tijd van vasthouden en een tijd van loslaten,
een tijd van verzetten en een tijd van acceptatie.
Er is een tijd van perfectie en een tijd van imperfectie,
een tijd van een laag zelfbeeld en een tijd van liefde voor jezelf."
Wat een troost is het, dat de tijd je steeds verder van een nare gebeurtenis wegdraagt. Dat de tijd je inzicht geeft en overzicht. Als ik me nu rot vol, ben ik dankbaar dat er ook een moment komt dat je je wel goed voelt. Elk stukje tijd is waardevol voor mij. Dus ja de tijd heelt werkelijk alle wonden.
Ik heb ook echt het gevoel dat God mijn burn-out ergens voor gaat gebruiken. Ik heb het gevoel dat Hij een plan heeft met mijn angsten en paniekaanvallen. Hoeveel mensen hier wel geen last van hebben tegenwoordig. Wie weet wat ik straks kan betekenen voor anderen. Ik ben super nieuwsgierig?!
Hij belooft dat Hij al het nare wat ons overkomt ten goede zal keren (Romeinen 8:28). Een lelie bloeit in de woestijn, maar die heeft tijd nodig om te groeien. Tot die tijd zal ik hand in hand met de tijd op pad gaan.
Lees hier welke beloften God deed in mijn burn-out. Hierdoor leerde ik namelijk boven elke omstandigheid en tijdspad uitstijgen.
Waar ik uit kom? Wanneer die bloem gaat bloeien en wat voor bloem het wordt?
Geen idee, de tijd zal het leren! 😉
