Waar is God tijdens mijn paniekaanval?

In het vorige blog las je al hoe het is om een paniekaanval te hebben. Dit is sterk te vergelijken met een leven op een krakkemikkig schip in de storm.

Heb je de vorige blog nog niet gelezen? Lees die hier eerst, anders is dit verhaal moeilijk te volgen.

Heb je dit blog al wel gelezen? Ga dan hieronder verder in het verhaal en ontdek waar ik God vond.

Zoeken naar God tijdens mijn paniekaanval?

(…) Op een gegeven moment bedenk ik me dat er nog iemand aan boord is. Ik zoek wanhopig naar Hem en kijk naar links en rechts, maar ik zie Hem nergens. Schreeuwend noem ik Zijn naam, maar het blijft stil. Ik voel boosheid opkomen. Ziet Hij niet dat ik keihard moet vechten om dit schip varende te houden? Ziet Hij niet dat ik helemaal moe en kapot ben? Waarom helpt Hij mij niet? Waar is Hij nu juist in deze storm? Ik begin het schip rond te lopen en zie Hem uiteindelijk in een hoek opgerold slapen. Ik voel me nog machtelozer worden. Slapen? Waarom gaat Hij juist slapen tijdens mijn paniekaanval!?

Ik maak Hem wakker en schreeuw wanhopig dat Hij me moet helpen. Hij wordt wakker en kijkt me liefdevol aan. Vertrouw je me nu nog niet lieve Suus?

Rusten bij Hem in de storm

Hij staat op (ik zie dan voor me dat Hij dat super chil doet), en zegt tegen de storm: “Kalm, wees stil.” Meteen trekt de storm weg. Het water is rustiger, de wolken trekken weg en ik voel de warmte van de zon weer op mijn gezicht tintelen. De paniekaanval ebt langzaam weg.

Ik slaak een diepe zucht van opluchting: “He he ik voel weer dat ik leef.” Ik kijk Jezus dankbaar aan. Oja, met een woord kan Hij de storm sussen. Een stormachtig moment of periode van de een op de andere dag totaal anders zijn. En eigenlijk ben ik ook veilig. Het is genoeg dat Hij op het schip is dicht bij mij. Ik voel me in de storm wel alleen, maar ben het echt niet. De volgende storm ga ik ook maar lekker naast Jezus te gaan liggen om te slapen.

Ik kijk om me heen en zie dat die gaten helemaal niet zo groot zijn. En eigenlijk zijn die gaatjes en die planken ook maar de enige dingen die het schip mankeren. Ik weet na deze storm ook beter waar de zwakke punten van het schip zitten. Deze kan ik nu gaan versterken zodat ik ook weer door deze storm heen kom. In de verte zie ik weer donkere wolken komen. Ik glimlach en weet dat ik deze aan kan omdat Jezus bij me is.

Eerlijk? Dit vertrouwen is moeilijk.

Ja de stormen zijn naar en ik gun ze niemand, maar paniekaanvallen zijn maar tijdelijk. Nare gedachten en gevoelens komen en gaan als wolken. Na regen komt zonneschijn zeggen ze. Na een moment van spanning komt er altijd weer even een periode, hoe kort ook, dat je kan ontspannen.

Oke, dit klinkt vast wel mooi allemaal. Misschien denk je goh hee wat hoe kan zij zo goed vertrouwen? Nou om heel eerlijk te zijn heb ik steeds vaker dat ik boos ben op God. Dat is nu de fase waar ik in zit denk ik. Waarom laat U het zo ver komen? Waarom geeft U mij geen rust? Het is na zo lang vechten toch wel genoeg geweest? Op dit moment kijk ik in de dichte mist.

Ik weet echt helemaal niet wat God wil. Ik weet wel dat het bij God veilig is om je emoties te uiten. Hij wil mij helemaal zoals ik ben. Diep van binnen weet ik dat Hij een goede God is. Dat is super raar als je lichaam en je situatie helemaal niet goed voelen. Want tijdens jouw paniekaanval voelt niets goed. Je weet dat Jezus met een woord alles kan doen veranderen. Toch doet Hij dat (nog?) niet. Ik heb geen antwoorden op waarom vragen. Ik weet het echt niet.

Maar ik probeer me toch vast te houden aan dat God goed is. Het is super tegenstrijdig allemaal. Daarom spreekt de tekst van God of all my days me zo aan van Casting crowns.

Herstellen van een paniekaanval als reis

Het is een reis die ik maak. Zoals de reis met het schip. Nu zit ik nog in de fase dat ik Jezus wakker schudt en schreeuw hoe Hij ooit kan slapen in mijn storm. Maar er komt een moment dat Hij alle nare dingen om gaat draaien tot iets goeds. Er komt een moment dat ik in de storm gewoon kan slapen en rusten. Dus zelfs vrede kan vinden tijdens mijn paniekaanval.

En misschien dat jullie wel onderdeel gaan zijn van deze reis door dit blog te volgen. We gaan het zien. God zegt dat Hij een hoopvolle toekomst heeft voor mij. Dit is niet een toekomst die ik kan gaan plannen. Maar God wil iets moois maken van deze troep.

“Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER.
Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk:
ik zal je een hoopvolle toekomst geven.”

Jeremia 29:11

Wil je meer lezen? Lees hier hoe ik

• op vakantie omging met mijn paniekaanvallen.
• tijdens mijn burn-out in balans kon blijven.
• de beloften van God aangreep om te herstellen
• leerde begrijpen waarom God mij liet sterven als een graankorrel

Bedankt voor het lezen! En als je wilt reageren kan dat hieronder!