Dit verhaal over de stap zetten naar het beloofde land is gebaseerd op Exodus 14 en 15
Ik sta op de rand, achter mij een land van slavernij. We zijn net bevrijd door mijn Vader. In mijn armen een kwetsbaar kind. Ik kijk voor me. Ik zie een woeste zee. Mijn weg is rechtdoor naar het beloofde land van vrijheid en overvloed: het beloofde land. Dat is de bestemming waar ik heen ga.
Het kind roept: ” Moeten we daar doorheen? Hoe kan ik door die zee? Dat is toch onmogelijk!?” “Onze Vader is te vertrouwen kleintje. We komen hier doorheen. Ook al lijkt het nu onmogelijk.”, zeg ik.
Lees hier wie ik bedoel met jouw kwetsbare kind.
Stap van vertrouwen richting het beloofde land
Ik beweeg mijn been richting het water en zet een stap van geloof en vertrouwen. Geloof en vertrouwen dat er iets mooiers komen gaat. Er begint een wind te waaien. Met krachtige liefdevolle bewegingen wordt de weg gebaand. De zee wijkt uiteen. Bij wat eerst onmogelijk leek, wordt nu alles mogelijk.
Ik loop rechtdoor. Ik zet mijn eerste stap. Het kwetsbare kind kijkt erg gespannen. “Gaan die golven niet weer over me heen komen?”, vraagt ze. Ik durf nog een stap te zetten samen met het kwetsbare kind nog in mijn armen. Ik loop en ik zet stappen richting het beloofde land.
Angstaanjagende muur van water
We kijken door de muur van water heen en we zien bedreigingen. De muur van water is veel hoger dan wij. In het water zien we dingen die mijn kwetsbare kind angst aanjagen. Grote waterslangen vol gif van leugens, die haar af willen leiden van de weg die wij moeten gaan. De weg naar het beloofde land, het land van overvloed.
Ik herinner mijn kwetsbare kind er weer aan dat God ons een land van overvloed beloofd heeft. Die ligt voor ons. Ik zet weer een stap. Hoe dichterbij de kant komt van ons nieuwe leven, hoe minder mijn kind de waterslangen van leugens en angst lijkt op te merken. We kijken niet meer achterom naar het land van slavernij en gebondenheid.
Ik word steeds dankbaarder en zekerder van dat Mijn Vader voor mij zorgt. Hij redt mij en baant voor mij een weg door alles wat onmogelijk lijkt. Hij staat boven alles en Hij doet dit voor mij, om mij naar het beloofde land van overvloed te brengen.
Het beloofde land van overvloed
Nee wij kijken niet meer achterom naar de slavernij en niet meer in die muur van leugens die groter lijken dan onszelf. We kijken naar het land van de belofte.
Toch voel ik dat de overheerser in het land van slavernij mij wil tegenhouden. Ook al kijken we vooruit. De schreeuwende stemmen bereiken nog steeds onze oren. Ze klinken zo alles overheersend. Zo ontmoedigend! We horen dat ze met velen zijn, met strijdwagens en paarden.
Ik zie de angst weer opborrelen mij mijn kwetsbare kind. Het kind begint in paniek te raken. ‘Wat als ze ons inhalen? Ze zijn toch veel sterker? Wij zijn zo klein en langzaam. Ik ben zo bang!’ Ik trek het kind dichter tegen me aan en wieg het heen en weer, ‘Wij hebben de Koning achter ons en voor ons, we kunnen op Hem vertrouwen. Hij baant voor ons de weg naar het beloofde land van overvloed, al lijkt het onzeker. We moeten ons richten op Zijn beloften.’
Het kind kijkt iets rustiger, maar angst tekent nog steeds haar gezicht: ‘Maar ik voel me onzeker, want ik weet niet wat komen gaat.’ Ik aai over haar bol en zeg: ‘Stil maar, je hoeft niet sterk te zijn. Ik vertrouw wel voor je. Het is oké, je mag bang en onzeker zijn. Ik ben bij je.’
Weer zet ik een stap richting het beloofde land van overvloed. Ik ben er bijna. En eindelijk zet ik een stap op het vaste land. Ik laat de adem uit mijn lichaam ontsnappen. Ik had niet door dat ik mijn adem al die tijd had ingehouden.
Lees hier over hoe Gods beloften mij door de burn-out heen sleepten
Muren op mijn oude overheersers
Achter mij hoor ik nog steeds de strijdwagens en oude overheerser met al hun rumoer en geschreeuw. Ik kan het niet laten, ik kijk achterom. Dan ineens vallen de muren van water bovenop mijn oude overheersers. De kritische, ontmoedigende en onderdrukkende stemmen zijn gesmoord, weg.
Ik zie mijn kind verbaasd kijken. Ze durft mij eindelijk los te laten en loopt naar de waterkant. ‘Zijn ze echt weg?’, vraagt ze. Ik ga op mijn hurken naast haar zitten en glimlach, ‘Ja, de overheersers zijn verdronken. We zijn vrij!’
Bij het horen van het woord vrij slaakt het kind een kreet van vreugde. Ze klapt in haar handen en begint onze Koning en Papa te danken.
Dansen in overwinning
Ik pak haar handen en samen dansen we tot eer van onze Bevrijder en Overwinnaar. Hij heeft ons bevrijdt.
Waar doorgang onmogelijk was, baande Hij een weg voor mij!
Hij versloeg mijn vijanden. Het enige wat ik moest doen is Hem vertrouwen.
In mijn hart stijgt een lied op. Eerlijk? Dit is de afgelopen weken al een aantal keer gebeurd. Dat ik opstond met een lied van dankbaarheid! Vorig jaar leek dit onmogelijk.
Ik hoef nooit meer onzeker of bang te zijn. Omdat Hij ALLES al overwonnen heeft. Hij is het antwoord op alle onzekerheid! Omdat Hij is wie Hij is.
